Traumaheling

Het is heel normaal voor je lichaam om via je autonome zenuwstelsel voortdurend je energie te activeren (‘gaspedaal’) en weer te deactiveren (‘rempedaal’). Je versnelt om iets te gaan doen en je vertraagt om weer tot rust te komen.

Wanneer iets of iemand te dichtbij komt, er een grens in het geding is, dan activeert je zenuwstelsel je energie meer dan normaal. Je energie komt in de zogeheten alarmfase: klaar om te vechten of te vluchten. Wanneer je echter niet kòn vechten of vluchten, bijvoorbeeld omdat je veel te klein was, dan heb je alleen nog maar kunnen verstarren, bevriezen. Je ging in shock en je was er als het ware even niet meer bij. Ook dat is een prima oplossing van Moeder Natuur.

Maar wanneer het gevaar geweken is en je die shock niet van je afschudt zoals dieren dat doen, blijft je lichaam ‘denken’ dat je nog steeds in gevaar bent. Je zenuwstelsel blijft ‘gas geven’: je blijft alert en aangespannen. Dit kan jaren zo blijven voortduren. Je leeft, maar je bent tegelijk ook fysiek en/of emotioneel afwezig. Wellicht herken je ook een aantal van de genoemde klachten.

Bij traumaheling werken we met de restanten van de shock die nog in het lichaam zitten, met name in het autonome zenuwstelsel. Het werken met de shock van het innerlijk kind vergt een benadering waarin je je eerst weer veilig leert voelen in jezelf en alle druk van verwachtingen, oordelen en tijd mogen wegvallen. Je gaat op zoek naar de beweging die jouw lichaam toen niet heeft kunnen afmaken en waarmee je de spanning in je zenuwstelsel in het nu als nog kunt laten afvloeien.

Bij traumaheling is het niet nodig dat je ‘het gebeurde’ nòg eens uit de doeken moet doen. Dat kan namelijk ook weer hertraumatiserend werken. Je werkt puur met de ‘gevoelde gewaarwording‘ in het lichaam.