Het ego is een verzameling van gedachten, gevoelens en gedrag waarmee we onszelf een identiteit verschaffen. We hebben dit nodig om ‘iemand’ op deze wereld te kunnen zijn. Het is zeer de moeite waard om eens ‘hallo’ tegen je ego te zeggen en het van dichterbij te bestuderen. Het is razend knap hoe je soms al vanaf je vroegste begin je door het leven hebt geslagen. Zoiets verdient wat mij betreft een Nobelprijs voor Overlevingskunst. Maar daar heb je meteen de keerzijde: het houdt je ook steeds in een overlevingsmodus, voortgestuwd door kwetsingen en manieren om je daartegen te pantseren. Het wil geen echte verandering, maar dingen houden zoals ze zijn, want dan weet je wat je hebt. Het is heel normaal om jezelf te definiëren met wat je denkt, wat je voelt, wat je doet, met je lichaam, je verhaal, met wat je allemaal ‘overleefd’ hebt. Deze ego-definities hebben je tenslotte gebracht tot waar je nu bent. Maar je overleeft tegen een bepaalde prijs. Zelf ben ik me na verloop van tijd gaan afvragen of de voordelen van mijn pantsering nog wel opwegen tegen de nadelen. Want een pantser weert niet alleen af, maar het houdt me ook gevangen. Als je je dit ook afvraagt dan ben je eigenlijk al aan het ontwaken uit de schijnveiligheid van je ego. Heel gezond en natuurlijk. Ik vind het een levenswerk om me als mens minder en minder achter mijn pantser te hoeven verschuilen. Wat nu, als ik mijn ego bedank voor de bewezen diensten en we uit elkaar gaan? Wat blijft er van me over als ik niet mijn gedachten ben, niet mijn gevoelens, niet mijn gedrag, niet mijn lichaam en niet mijn verhaal? Ik hèb ze wel, maar ik bèn ze niet. Mijn ervaring is dat ik dan in contact kom met zoiets als mijn Hogere Zelf, met het hart van mijn wezen. Gouden woorden: “Alles stroomt, niets blijft, vergeet de vorm, onthoud de stroom”.